Zondag 1mei 2016
Door: Joop
Blijf op de hoogte en volg Joop
01 Mei 2016 | Frankrijk, Rocroi
Ik zou nog iets over het eten schrijven van gisteravond. Nou, die oude meisjes hebben heerlijk voor me gekookt. Na het eten heeft de eigenaar mij allemaal oude gebruiksartikelen laten zien die 100 jaar oud zijn of nog ouder. En dan vroeg hij of ik wist wat het was. Hij is in 1960 met dit hotel begonnen en in de loop van de tijd deze spullen allemaal vergaard. Hij had er duidelijk plezier in, dat hij mij dat allemaal kon vertellen. Hij deed dat in het Nederlands/Frans.
Vanochtend vroeg vertrokken voor de tweede dag in de Ardennen.
Het was in ieder geval droog, en vanaf 10.00 uur brak de zon door.
Ik vond het een fysiek zware etappe, en mentaal een boeiende etappe.
Dat boeiende heeft te maken met mijn angst om alleen te zijn, als het ware verlaten te zijn. Ik heb meerdere angsten al sinds mijn kinderjaren. Deze hebben zich ontwikkeld door de cultuur waarin ik leefde, opvoeding en religie.
Deze angsten hebben veel in mijn leven bepaald.
Één van de angsten is alleen zijn. Ik zocht altijd veiligheid, controle.
En nu voor de tweede dag door de Ardennen. Zoals je op het kaartje kan zien, is er heel veel bos, daar kom je niemand tegen, ben je echt, fysiek, alleen. Gisteravond was ik daar onrustig van, ik zag er tegen op.
Nu heb ik het laatste half jaar veel geleerd. Leven in het hier en nu. Ademhalingsoefeningen in mijn meditaties e.d. Dus ik ben al een stuk stabieler daar in geworden. Mijn hele leven heb ik met de handrem erop geleefd. En vorig jaar maart heb ik besloten dat ik dat niet langer meer wilde. Ik wilde de tweede helft van mijn leven volop kunnen LEVEN, zoals het leven bedoeld is. In dit kader heb ik veel psychologische en spirituele boeken gelezen, om te ontdekken hoe ik kon bereiken, om niet zonder angsten te leven, maar om niet mee te gaan met die angsten. Angst is maar een emotie, dat ben jij niet!
Theoretisch weet ik dat ook wel, maar nu nog in de praktijk oefenen.
Het boek, LEEF!, van Laura Maaskant heeft mij het laatste zetje gegeven. Zij schrijft daarin: Leef je droom!!!
En omdat te doen, Doe ik deze reis naar Santiago de Compostela.
Om mezelf tegen te komen, en er niet meer voor weg te lopen, maar het aan te gaan. Vandaag was er dus zo'n uitdaging, en gisteravond was ik daar behoorlijk onrustig van. Niet dat ik van plan was om deze etappe niet te lopen, maar was er onzeker over hoe ik er op zou reageren. Nu had ik van Saskia, mijn jongste dochter een briefje mee gekregen dat ik kon openen, als ik angstig was. Het was een heel lief briefje, met daarin een papiertje met de tekst van het liedje: Somewhere over the rainbow.
Dit is een liedje dat Guzel voor mij draaide en op mij insprak, toen ik met mijn burnout en depressie op Schiermonnikoog zat. Zij heeft mij toen zoveel kracht gegeven, dat ik meer als een week alleen kon zijn, zonder mijn angsten. Dat was een heel bijzondere ervaring.
En dat Saskia daaraan nu refereerde vond ik niet toevallig.
En ook had ik van mijn vriendin, Rianne, een kaart gekregen, die ik kon openen als ik een lastig moment had, zoals nu.
Ook zij sprak over overgave en vertrouwen. Ook heb ik gelezen in een boekje: Pelgrimstocht, de ontdekking van het Heilige.
Dit boekje heb ik gekregen van Harry en Ina, Sanghagenoten van mij.
Hierin staan prachtige verhalen.
Door deze drie dingen te doen, gedachtig mijn gesprekken met Guzel en Rianne, en niet te vergeten de liefde die ik krijg van jullie, die om mij heen staan, en hebben gestaan, toen ik het zwaar had.
Ik werd rustig, wist ook dat ik niet alleen op pad ging, maar dat er altijd iemand is die voor me zorgt.
Dus gisteravond toch rustig gaan slapen. Vanmorgen nog wel wat gespannen, maar ben met goede moed en vast vertrouwen op pad gegaan.
Zelfs toen ik op een gegeven moment het pad onderweg niet meer kon vinden raakte ik niet in paniek en bleef rustig. En heb een alternatieve route gepakt die later weer stuitte voo de echte route.
Ook vanmiddag, ik liep al niet meer in het bos, maar kon met geen mogelijkheid meer een nieuw teken vinden, nergens een schelp en nergens een aanduiding van de GR-route. Ik had zeker al een uur gelopen en gezocht, al eens terug gelopen naar het laatste teken, weer die richting volgen, maar nog steeds geen teken te zien. Dat gebeurt soms wel vaker, maar dan kun je meest met de route in de telefoon of met GPS, wel weer de richting vinden. Maar ook mijn GPS geeft niet goed mijn locatie weer, dus daar had ik ook niets aan.
Ik had net besloten om terug te gaan naar het vorige dorp en vandaar uit dan maar over de normale weg te gaan naar Rocroi. Ik denk dat ik een kilometer of 7 á 8 voor Rocroi was.
En toen was daar ineens mijn reddende engel, Janny uit Gemert, een mede pelgrim. En zij had wel goede GPS. We moesten wel over prikkeldraad en over sloten, maar uiteindelijk kwamen wij toch weer op de route. Ook zij heeft het volgende teken niet gevonden, maar door goede GPS kon zij wel zien waar ze was. En het "toeval" wilde dat wij elkaar op dat moment tegen kwamen.
Nu bleek ook nog dat we gereserveerd hadden bij dezelfde Chambre d'Hôtes, dus konden we samen daar naar toe lopen.
Nu was ik van plan om morgen een rustdag te nemen, maar dat Doe ik een dag later. Ik ga morgen samen met Janny naar het volgende slaap adres. Janny had n.l. een adres gekregen van een Vlaming, die Nederlands spreekt. En daar blijf ik dan liever de rustdag, dan dat ik die hier houdt, bij Franstaligen.
Vanochtend vroeg vertrokken voor de tweede dag in de Ardennen.
Het was in ieder geval droog, en vanaf 10.00 uur brak de zon door.
Ik vond het een fysiek zware etappe, en mentaal een boeiende etappe.
Dat boeiende heeft te maken met mijn angst om alleen te zijn, als het ware verlaten te zijn. Ik heb meerdere angsten al sinds mijn kinderjaren. Deze hebben zich ontwikkeld door de cultuur waarin ik leefde, opvoeding en religie.
Deze angsten hebben veel in mijn leven bepaald.
Één van de angsten is alleen zijn. Ik zocht altijd veiligheid, controle.
En nu voor de tweede dag door de Ardennen. Zoals je op het kaartje kan zien, is er heel veel bos, daar kom je niemand tegen, ben je echt, fysiek, alleen. Gisteravond was ik daar onrustig van, ik zag er tegen op.
Nu heb ik het laatste half jaar veel geleerd. Leven in het hier en nu. Ademhalingsoefeningen in mijn meditaties e.d. Dus ik ben al een stuk stabieler daar in geworden. Mijn hele leven heb ik met de handrem erop geleefd. En vorig jaar maart heb ik besloten dat ik dat niet langer meer wilde. Ik wilde de tweede helft van mijn leven volop kunnen LEVEN, zoals het leven bedoeld is. In dit kader heb ik veel psychologische en spirituele boeken gelezen, om te ontdekken hoe ik kon bereiken, om niet zonder angsten te leven, maar om niet mee te gaan met die angsten. Angst is maar een emotie, dat ben jij niet!
Theoretisch weet ik dat ook wel, maar nu nog in de praktijk oefenen.
Het boek, LEEF!, van Laura Maaskant heeft mij het laatste zetje gegeven. Zij schrijft daarin: Leef je droom!!!
En omdat te doen, Doe ik deze reis naar Santiago de Compostela.
Om mezelf tegen te komen, en er niet meer voor weg te lopen, maar het aan te gaan. Vandaag was er dus zo'n uitdaging, en gisteravond was ik daar behoorlijk onrustig van. Niet dat ik van plan was om deze etappe niet te lopen, maar was er onzeker over hoe ik er op zou reageren. Nu had ik van Saskia, mijn jongste dochter een briefje mee gekregen dat ik kon openen, als ik angstig was. Het was een heel lief briefje, met daarin een papiertje met de tekst van het liedje: Somewhere over the rainbow.
Dit is een liedje dat Guzel voor mij draaide en op mij insprak, toen ik met mijn burnout en depressie op Schiermonnikoog zat. Zij heeft mij toen zoveel kracht gegeven, dat ik meer als een week alleen kon zijn, zonder mijn angsten. Dat was een heel bijzondere ervaring.
En dat Saskia daaraan nu refereerde vond ik niet toevallig.
En ook had ik van mijn vriendin, Rianne, een kaart gekregen, die ik kon openen als ik een lastig moment had, zoals nu.
Ook zij sprak over overgave en vertrouwen. Ook heb ik gelezen in een boekje: Pelgrimstocht, de ontdekking van het Heilige.
Dit boekje heb ik gekregen van Harry en Ina, Sanghagenoten van mij.
Hierin staan prachtige verhalen.
Door deze drie dingen te doen, gedachtig mijn gesprekken met Guzel en Rianne, en niet te vergeten de liefde die ik krijg van jullie, die om mij heen staan, en hebben gestaan, toen ik het zwaar had.
Ik werd rustig, wist ook dat ik niet alleen op pad ging, maar dat er altijd iemand is die voor me zorgt.
Dus gisteravond toch rustig gaan slapen. Vanmorgen nog wel wat gespannen, maar ben met goede moed en vast vertrouwen op pad gegaan.
Zelfs toen ik op een gegeven moment het pad onderweg niet meer kon vinden raakte ik niet in paniek en bleef rustig. En heb een alternatieve route gepakt die later weer stuitte voo de echte route.
Ook vanmiddag, ik liep al niet meer in het bos, maar kon met geen mogelijkheid meer een nieuw teken vinden, nergens een schelp en nergens een aanduiding van de GR-route. Ik had zeker al een uur gelopen en gezocht, al eens terug gelopen naar het laatste teken, weer die richting volgen, maar nog steeds geen teken te zien. Dat gebeurt soms wel vaker, maar dan kun je meest met de route in de telefoon of met GPS, wel weer de richting vinden. Maar ook mijn GPS geeft niet goed mijn locatie weer, dus daar had ik ook niets aan.
Ik had net besloten om terug te gaan naar het vorige dorp en vandaar uit dan maar over de normale weg te gaan naar Rocroi. Ik denk dat ik een kilometer of 7 á 8 voor Rocroi was.
En toen was daar ineens mijn reddende engel, Janny uit Gemert, een mede pelgrim. En zij had wel goede GPS. We moesten wel over prikkeldraad en over sloten, maar uiteindelijk kwamen wij toch weer op de route. Ook zij heeft het volgende teken niet gevonden, maar door goede GPS kon zij wel zien waar ze was. En het "toeval" wilde dat wij elkaar op dat moment tegen kwamen.
Nu bleek ook nog dat we gereserveerd hadden bij dezelfde Chambre d'Hôtes, dus konden we samen daar naar toe lopen.
Nu was ik van plan om morgen een rustdag te nemen, maar dat Doe ik een dag later. Ik ga morgen samen met Janny naar het volgende slaap adres. Janny had n.l. een adres gekregen van een Vlaming, die Nederlands spreekt. En daar blijf ik dan liever de rustdag, dan dat ik die hier houdt, bij Franstaligen.
-
01 Mei 2016 - 22:09
Jochem:
Een belangrijke dag! Exposure is nodig om los te komen van (irrationele) angsten, en wat dat betreft ben je op de juiste weg.
Het is duidelijk dat er genoeg mensen zijn die je weten op te beuren ook al zijn ze niet direct in de buurt.
Geloven in je eigen kunnen geeft je de kracht en vertrouwen om alle obstakels te kunnen overbruggen.
Nogmaals, een belangrijke dag waarop je mag beseffen dat je deze tocht aan kan. Ook al zie je het niet, maar iedereen leeft / loopt met je mee, al is het in gedachten.
X -
01 Mei 2016 - 22:19
Ina H:
Top Joop. Zo zie je maar weer dat alles op zijn plek valt. Dank voor je verhaal. Ik wil je vragen of je een plaats wilt noemen waar je overnacht. Zo kunnen wij het op het kaartje opzoeken en met je mee lopen. We wensen jou een fijne rustdag toe. Tot een volgende keer. -
01 Mei 2016 - 22:27
Henk En Jacomien:
Dag Joop,
Weer een heftige dag vandaag. Maar je hebt het weer gered, de reddende engel was er weer..... We kunnen ons voorstellen dat je daar verdwaald, we hebben het vanuit de auto gezien hoeveel bos en heuvels, bijna bergen er zijn.
We vonden het ontzettend leuk om even bij je te zijn geweest, ondanks dat ik me niet fit voelde.
We hebben het echte leven van een pelgrim gezien., en lezers van het blog Joop doet het heel goed, hij zag er goed uit.
We hadden gedacht om iets met Joop te drinken of te eten, maar er was niets, echt helemaal niets, ook niet in de buurt, maar je hebt lekker gegeten in dat hotel.
Henk vond het zeer herkenbaar, de natte kleren overal in de kamer om te drogen!
Succes morgen, hart.groet -
01 Mei 2016 - 23:42
Bas:
Nou, dat was even een belangrijke dag. Je hebt hard aan jezelf gewerkt, en je ziet nu de resultaten. Je kan het, en het is nu een kwestie van aan jezelf werken en durven!
En natuurlijk heel mooi dat je opbeurende berichtjes en herrinneringen hebt om je een drukkerdje te geven wanneer dat we zo fijn is.
Ik ben heel trots op je!
Een dikke kus! -
01 Mei 2016 - 23:53
Geert:
Terug uit Staphorst, waar ik vanmiddag met Toon, een mede-parochiaan, was voor een dienst in de grote kerk. Toon kent heel Staphorst niet. Het was voor hem echt een belevenis.
Daarna koffie gedronken bij Dirk (die jij ontmoet hebt) en even zijn moeder de hand geschud.
Maar duidelijk een ander verhaal en het jouwe.
Hij maakt toch wel het nodige mee en juist ook dat kan gedachten en angsten verdrijven. En dan blijkt ook nu (weer) dat je het kunt.
Kijk naar de goede dingen en weet dat die Iemand er is en blijft!
Voorlopig heb jij ons meer te vertellen dan wij jou.
Geniet van je verblijf bij de nederlands-taligen.
Misschien haalt die andere pelgrim je daar weer in.
Inmiddels zul jij van de broodnodige slaap genieten. Het is bijna middernacht. Adieu! fr.G. -
02 Mei 2016 - 01:28
Jet:
Dapper!
Kus en knuf -
02 Mei 2016 - 06:28
Joop:
Dank je wel voor jullie mooie reacties. -
02 Mei 2016 - 09:48
Joan:
dank voor je persoonlijke verhaal. Je durft kwetsbaar te zijn. Wat mooi! -
02 Mei 2016 - 14:35
Wim Vd K:
Trots op je. -
02 Mei 2016 - 16:20
Paul:
Goed gedaan Joop!
Mooi en goed te lezen hoe jij je angsten bedwingt en je er doorheen slaat.
Een goed vervolg gewenst.
-
02 Mei 2016 - 18:55
Beatrix:
Hoi Joop,
Wat een geweldig verhaal en wat een prestatie. Leuk dat je morgen een maatje hebt. Ik lees je blog graag. Groet Beatrix -
02 Mei 2016 - 21:00
Henrike:
Wat ben ik trots op je pap!! Ik hoop dat je een fijne rustdag hebt morgen. Het is je gegund!
In gedachten bij je. Dikste kus -
02 Mei 2016 - 21:20
Geesje:
Hoi Joop,
Wat heb je gisteren een zware dag gehad. Het was een emotioneel reisverslag.
Ik hoop dat je door deze pelgrimstocht je angsten kunt overwinnen.
Zelf weet ik ook wat angst is. Na mijn rotziekte ervaar ik ook steeds weer die angst
om opnieuw weer die ziekte te krijgen. Dan is het vaak heel moeilijk om weer de positieve kant te vinden. Mij gelukt het ook vaak om te wandelen, fietsen, maar vooral buiten in de natuur te zijn.
Dus Joop hou de moed erin. Ik weet zeker dat je het kunt en wij reizen in gedachten met je mee.
Gelukkig ben je weer iemand tegengekomen en is het wat gezelliger om samen te wandelen
en gesprekken te delen.
Een berichtje van deze kant. Zaterdag hebben we een bbq gehad op De Oldenhof voor de opening
van de camping. Het was hartstikke koud, maar gelukkig droog. Was gezellig.
Jammer dat je er niet bij was, want we missen je nog steeds op de Halleweg.
Joop we wensen je een fijne rustdag, zodat je er weer tegen kunt.
We kijken weer uit naar je volgende reisverslag.
Lieve groeten vanuit Sint-Jansklooster. -
02 Mei 2016 - 21:37
Ton En Gemma:
Hoi mannie wij zijn heel trots op jou na dit verhaal van jou te hebben gelezen.met het geloof kun je bergen verzetten.Heb vertrouwen in boven.je bent nooit alleen Joop. Je ziet ze niet maar ze zijn altijd bij je.de hulp komt altijd uit onverwachte hoek. Liefs vanTon enGemma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
